Rockhampton

We worden langzaam wakker van het ochtendgloren (mooi woord:)), dierengeluiden en ritselende blaadjes om het huisje. Het is nog maar half zeven en er lopen wilde kalkoenen om het huisje, op zoek naar voedsel. Je kunt horen dat ze de grond aan het omspitten en aan het pikken zijn. Na het inpakken van onze rugzak gaan we voor ontbijt weer naar het huis van Steve en Debbie. Zij vertelt ons tijdens het ontbijt het een en ander over de regio en hoe het werkt met de suikerriet industrie. Dit vinden we allebei erg interessant, want we zijn onderweg van Cairns tot aan hier echt vele kilometers aan suikerriet tegen gekomen. Het moet een groot gedeelte van de economie hier zijn, want overal zie je smalle spoorrails door de landschappen en straten voor de ‘Sugercane Trains’ en vrachtwagens vol met onverwerkt suikerriet. Het hele noord oosten van Australië staat er vol mee. Vlak langs de route naar onze volgende bestemming, Rockhampton of Rockie volgens de lokale mensen, ligt een suikerfabriek en Debbie raadt ons aan om daar dan langs te gaan en een kijkje te nemen.
Buiten dat het normaal is om met andere mensen te praten, iets wat we in Nederland niet zoveel meer doen merk ik nu, is het dus ook handig om af en toe met lokale mensen te praten, anders rij je langs al dit soort dingen heen zonder dat je het in de gaten hebt. Wij rijden na het ontbijt richting de fabriek, die vlakbij een toeristen informatiepunt is. We parkeren onze auto en komen bij een tafel waar gezellig 4 dames zitten te koffie leuten met eigen gemaakte koekjes op tafel. 1 Van de vier ziet ons en zegt opeens: ‘Oh dear, I’m sorry! We all work here, but it sure doesn’t look that way… How are you, and would you like a cup of coffee?” Lachend en super vriendelijk krijgen we (gratis) koffie van de dames en we vragen of en hoe we meer te weten kunnen komen over de suikerindustrie. Er zijn tours beschikbaar bij de fabriek maar die gaan pas over 20 minuten. Kunnen we mooi even onze koffie opdrinken.

We krijgen eerst een kwartier een introductiefilm te zien over de suikerriet plantages, wat financiële, im- en export cijfers, de streken waar het wordt verbouwd en wat er met het afval gebeurt (o.a. bio ethanol, verwerking tot E10 brandstof). De fabrieksgids neemt ons daarna mee naar buiten en laat ons de machines zien die vroeger werden gebruikt en hoe het riet vroeger werd gepland. Tegenwoordig gaat dat natuurlijk met veel meer geavanceerde machines en krijgen de riet-stekken ook gelijk mest en dergelijke ingespoten bij het planten. De gids heeft zelf een paar kleine versies van grote fabrieksmachines tot haar beschikking in een loods zodat ze hele proces van rauwe stengel tot suiker met ons kan doorlopen en we kunnen elke fase; het nét geperste riet, het sap, de zoetstoffen en uiteindelijk de suikers proeven. Echt apart, het is eens wat anders dan een bierproeverij. De lucht ruikt soms wel hetzelfde, echt zo’n smerige verwerkingslucht die je soms bij de Grolsch ook wel eens ruikt. Na de tour krijgen we nog van alles te proeven waar hun suikers in verwerkt zijn, van een hele lading sausjes en alcoholische dranken (niet handig om half twaalf ’s ochtends, maar Anita hoefde toch niet te rijden) tot een heuse suikerspin! Een leuke ervaring in ieder geval en het heeft veel vragen beantwoord die we onderweg hadden gekregen.

Over Rockhampton zelf valt niet veel te zeggen, we hebben hier nog even wat boodschappen gedaan na aankomst, zijn uit eten geweest (want, hotel dus geen mogelijkheid tot zelf wat maken) en zijn op tijd naar bed gegaan, morgen hebben we weer een reisdag! We maken nu een paar dagen achter elkaar kilometers, om dichtbij Brisbane te komen.