Stoney Creek

Bij onze reis zat ook een huisje die wat aan de primitieve kant was. We wisten niet meer precies wanneer dit ook alweer was, maar dit bleek Stoney Creek te zijn. De navigatie gaf al aan dat onze bestemming op een onverharde weg lag, maar na 20km van de grote weg af te zijn gereden, komen we door een mini dorpje en zien we een bordje Stoney Creek Cottages. We rijden echter nog steeds op asfalt, dus we volgen de weg maar gewoon. Na een paar minuten begint de weg over te gaan in een zandpad en zien we weer een bordje waarop staat dat we door moeten rijden voor de accommodaties. We rijden vervolgens een kwartier over stukken zand en steen, en moeten soms droogstaande beekjes oversteken. De chauffeuse vindt het vanaf hier niet zo leuk meer omdat het soms wat aan de krappe kant is, en veel ruimte voor foutjes is er inderdaad niet. Nu snappen we ook waar de naam vandaan komt, want de beek bestaat uit een rotsen ondergrond met alleen maar keien en zeker geen kleintjes. We rijden vervolgens tien minuten slingerend over dit pad naar een huis, waar 2 lieve honden ons begroeten. Dit ziet er goed uit zeg! Achter het huis lopen paarden en staat een grote stal.
We ontmoeten hier Steve en Debbie, de eigenaren van het huisje en de grond. Hij vertelt ons dingen over het land en de geschiedenis. Hele aardige mensen. Ik dacht dat we in het de schuur achter het huis zouden slapen waar de paarden liepen, maar we moesten nog 250meter het bos in lopen en als we spullen hadden zou Steve die brengen met een quad, maar dat pad was veel langer om te lopen en dan zouden we een behoorlijke omweg maken. Over een fatsoenlijk pad naar het huisje kun je hier niet spreken want het zijn zandige schuine paden waar veel stenen liggen en daar waren we nog niet op gekleed. We hadden gelukkig al wel vast wat boodschappen meegenomen zodat we niet heen en weer hoeven te lopen en de koffers in de auto gelaten, want die hebben we hier niet nodig.

Het huis van Steve en Debbie ligt afgelegen, maar… Volgens mij is er geen plek in Nederland waar je zover weg zit zonder dat er in de wijde omtrek een dorp of iets in de buurt zit. Ons huisje ligt dan weer 250 meter verder het bos in. Het huisje is wel erg mooi gemaakt én door hemzelf nota bene. Er zit een wasbakje, een toilet en 2 gaspitten in, waar je vervolgens je water of eten kunt koken. Het toilet zit in een uitgeholde echte boomstam die midden in het huisje staat en waar het huisje dus overheen gebouwd is. Best grappig. Douchen doe je buiten in een hokje, maar eerst zal je dan een emmer met water op het kampvuur moeten opwarmen om het vervolgens in een douchezak te gooien zodat je kan douchen. Dat gaat als volgt: zak open, nat maken, zak dicht, inzepen, zak open, afspoelen en … geen water meer, dus afdrogen.
Verder geen stopcontacten en op 2 spaarlampen na, ook geen elektriciteit. Steve legt uit dat het zonnepaneeltje achter het huisje een accu oplaadt, die vervolgens weer de spaarlampen van stroom voorziet. Het beste is dus om niet al te veel licht aan te hebben als dat niet nodig is. Lekker is dat, we zitten midden in de bush en dat is het enige licht wat we hebben want zaklampen hebben we ook niet.

Steve heeft ook ‘wandelpaden’ ‘gemaakt’ naar een paar watervallen die een paar kilometer verderop liggen. Ik trek mijn bergschoenen aan en doe m’n Leatherman (multitool met messen en dergelijke)aan m’n broek. Stel je voor dat mij wat overkomt, dan kan ik me altijd redden als ik m’n Leatherman bij me heb denk ik nog :). Ik lees nog even een paar regels uit m’n ‘British SAS Survival Guide’ boekje en ik kan de hele wereld aan. Eigenlijk wil Anita ook mee, dus die trekt ook de wandelschoenen aan en we vertrekken in zuidelijke richting. Anita haakt na 80 meter af, want het is behoorlijk schuin, de zachte zand ondergrond gevuld met stenen is ook niet echt vriendelijk en takken/lianen hangen overal over het ‘pad’. Ikzelf vind het wel spannend worden na een anderhalve kilometer, want het ‘pad’ wordt er niet beter op en als ik hier struikel of uitglijd, heb ik echt een probleem. Ik kom een wegwijzerpaal tegen met 3 richtingen waar de dichtstbijzijnde bestemming nog 1.8km is. Dat is me iets te gek en ik besluit langzaam richting de beek te lopen en dan via de (droogstaande) beek terug te lopen. Ook dat was makkelijker gedacht dan gedaan want het ligt vol met onmeunige keien waar ik amper op kan klimmen of omheen kan, dus het is een echte klimtocht. Hoe dichter bij het huisje, hoe kleiner de keien en ik kan hier dus makkelijker al springend en slingerend over de keien terugkomen. Ik ben dan ook echt bekaf bij terugkomst.
Debbie had ons aangeboden dat we konden dineren bij hun huis, dus zij heeft die avond een dikke steak voor ons gemaakt met aardappelpuree, 5 soorten groentes en pompoenpuree. Goed eten dus en gaandeweg is het donker aan het worden. We krijgen van Debbie 2 zaklampen, omdat we anders niet bij het huisje kunnen komen. We doen nog een spelletje ‘s avonds en verbazen ons over de hoeveelheid gecko’s en andere dieren er bij het huisje zitten.