Australia Zoo
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim en Anita
23 Oktober 2014 | Australië, Beerwah
We hadden aangegeven bij de receptioniste in Noosa Heads dat we graag naar de Australia Zoo wilden gaan, het dierenpark van de bekende ‘Crocodile Hunter’ Steve Irwin. Volgens de haar komen we hier praktisch langs op de weg naar Brisbane en dus kunnen we dit mooi combineren met onze trip naar het volgende huisje. We hebben dit daarom op onze reisdag ingepland, want vandaag moeten we naar het Lamington National Park rijden, waar we in het O’Reilly Spa and Retreat Center (wat klinkt dat duur en relaxed) een paar van onze laatste dagen aan de oostkust gaan doorbrengen. Het is weer een regenwoud omgeving en ongeveer 2 uur rijden vanaf Noosa Heads, waar we gisteren zaten. Tenminste, we dachten dat het 2 uur rijden was.
Bij aankomst van de dierentuin zien we grote borden met de inmiddels overleden Steve Irwin. Zijn gezin heeft de dierentuin voortgezet en werken volop mee aan de reclame en andere promoties voor het park. We hadden gelukkig op de website van het dierenpark al gezien dat de toegangskaarten wat aan de dure kant zijn, namelijk $60, wat omgerekend zo’n €42 euro is. We kwamen hiermee dus niet voor een verrassing te staan, maar je krabt je wel even 2 keer achter de oren want dan ben je alleen nog maar binnen. Maar goed, we zijn hier nu en dit is wel iets wat je gezien wilt hebben. Volgens de receptioniste, als je een dier zou zijn, zou je hier willen wonen. De dieren staan centraal, krijgen de beste omgeving en opvang en daar betaal je dus voor. Natuurlijk betaal ook je ook de lonen van de mensen die er werken, maar wat me wel opviel is dat er verbazingwekkend veel vrijwilligers rondliepen in de dierentuin. Ze hadden dezelfde werkkleding aan, maar dan met een ‘Volunteer’ speldje op de borst gespeld.
Wát een mooie dierentuin is dit zeg. Je komt hier allerlei soorten omgevingen tegen, nagemaakt vanuit de echte natuur. En dan bedoel ik geen nepplanten of bomen, maar echte bomen. De zoet- en zoutwaterkrokodillen hebben hun eigen omgevingen, de Dingo’s, kangaroes, wallabees (kleine kangaroes), kamelen, koala’s, roofvogels, tropische vogels (oppassen met de camera want over staan sproeiers en vernevelaars) schildpadden, cassowarries en andere dieren die ik nu vergeet hebben allemaal hun eigen leefomgeving en het ziet er prachtig uit. Overal waar we lopen zien we kleine gecko’s en hagedissen (en flinke ook) rondlopen en natuurlijk schrikken we ons weer kapot als er opeens zo’n beest vanuit de bosjes onder je doorschiet naar de andere kant van het pad.
Het is wederom erg warm en moeten weer goed oppassen dat we niet verbranden. We zien veel verschillende dieren en Anita is niet weg te slaan bij de koala’s en de grijze kangeroes. Die laten zich redelijk makkelijk aaien en zijn gewend aan mensen om hen heen waardoor ze erg rustig blijven zitten. Ik heb toch altijd het idee dat het wel gewoon dieren zijn en we de signalen niet kennen wanneer we moeten gaan oppassen. Bij een hond merk je wel gauw als die er geen zin meer aan heeft om te spelen, maar een kangeroe? Geen idee. Die blaft ook niet echt, die snuift alleen af en toe een keer en dat was dan het wel.
We lopen hier de rest van de dag rond, tot we rond een uurtje of half vier besluiten weg te gaan, omdat we nog een uurtje moeten rijden van het park naar de volgende accommodatie en we liever niet in het donker willen rijden, ook omdat de kans op het aanrijden van wilde dieren vele malen groter is bij schemer. Dat is wel iets wat ik wil voorkomen bij een huurauto als het even kan. Niet alleen bij een huurauto trouwens. De navigatie stuurt ons de grote stad Brisbane in, de hoofdstad van de staat Queensland. We beginnen plots te twijfelen of dit wel helemaal klopt, want we gaan van steeds grotere wegen naar smallere straatjes. En behalve de wegen naar de rivier, is er geen straat in Brisbane die vlak is. Alles is heuvelachtig en voor sommige straatjes gaat de auto zelfs in de eerste versnelling! Anita vindt het maar niets, ik daarentegen… We besluiten even te stoppen en de reisplanning erbij te pakken want dit ziet er zeker niet uit als een regenwoud. Het lijkt erop dat ik het verkeerde adres heb ingevuld, namelijk het adres van onze volgende (laatste) accommodatie voordat we van Brisbane naar Perth vliegen. Dat is toch wel even balen, het is namelijk de eerste navigatiefout maar dit zorgt er wel voor dat we om 5 uur midden in de hoofdstad rondrijden (druk druk druk) terwijl we hier niet moeten zijn. We vullen het goede adres in, en we moeten vanaf hier nog eens 2 uur rijden. Dat betekent in het donker het regenwoud inrijden, het wordt namelijk erg snel donker, de zon kan binnen 10 tot 20 minuten van zichtbaar naar onzichtbaar gaan.
De weg naar het huisje staat in ieder geval goed aangegeven, dus dat is alweer een zorg minder. Ik ben blij dat de navigatie soms nog werkt als we in het regenwoud rijden want wat is het bochtig en ontzettend diepe afgronden. Schijnbaar ligt onze accommodatie boven op een berg en een hoge berg ook nog. Ik vond het al vreemd dat de navigatie aangaf dat het nog maar een paar kilometers rijden was, maar toch nog een uur in beslag zou nemen. Veel stukken zijn maar smal en toegankelijk voor 1 auto, overal liggen rotsen en stenen langs de rand. In Zwitserland of Italië zou dit gewoon een bergpas heten en allerlei veiligheidsborden en vangrails langs de kant van de weg staan. Hier staat soms een bord “watch out, blind corner’ of “sharp turn” en dan komt er inderdaad een sharp turn! Ook bochten die niet aangegeven staan zijn soms erg sharp en ik moet daarom soms toch nog flink afremmen om niet op de andere weghelft te rijden. Dat, terwijl ik niet harder rijdt dan 30 of 40km per uur. Omdat het donker is zien we niet hoe hoog we zitten en zien dus ook weinig van het uitzicht. Eenmaal aangekomen, checken we in en zien we onze mooi kamer, met woonkamertje, een slaapkamer met bank en een open haard en een bad met uitzicht in het dal (wat we nog niet kunnen zien omdat het donker is). We waren niet helemaal voorbereid op zo’n lange rit en hadden onderweg wel een broodje gehad, maar hebben toch nog wel wat honger. We besluiten om naar het gezellig ogende donkerbruine café te gaan en we delen een lekkere fish & chips en drinken nog een Australisch biertje. We zijn wel de enige in het café en zodra wij rond 21u aanstalten maken om weg te gaan, worden de lampen uitgedaan en wordt de deur achter ons gesloten.
Bij aankomst van de dierentuin zien we grote borden met de inmiddels overleden Steve Irwin. Zijn gezin heeft de dierentuin voortgezet en werken volop mee aan de reclame en andere promoties voor het park. We hadden gelukkig op de website van het dierenpark al gezien dat de toegangskaarten wat aan de dure kant zijn, namelijk $60, wat omgerekend zo’n €42 euro is. We kwamen hiermee dus niet voor een verrassing te staan, maar je krabt je wel even 2 keer achter de oren want dan ben je alleen nog maar binnen. Maar goed, we zijn hier nu en dit is wel iets wat je gezien wilt hebben. Volgens de receptioniste, als je een dier zou zijn, zou je hier willen wonen. De dieren staan centraal, krijgen de beste omgeving en opvang en daar betaal je dus voor. Natuurlijk betaal ook je ook de lonen van de mensen die er werken, maar wat me wel opviel is dat er verbazingwekkend veel vrijwilligers rondliepen in de dierentuin. Ze hadden dezelfde werkkleding aan, maar dan met een ‘Volunteer’ speldje op de borst gespeld.
Wát een mooie dierentuin is dit zeg. Je komt hier allerlei soorten omgevingen tegen, nagemaakt vanuit de echte natuur. En dan bedoel ik geen nepplanten of bomen, maar echte bomen. De zoet- en zoutwaterkrokodillen hebben hun eigen omgevingen, de Dingo’s, kangaroes, wallabees (kleine kangaroes), kamelen, koala’s, roofvogels, tropische vogels (oppassen met de camera want over staan sproeiers en vernevelaars) schildpadden, cassowarries en andere dieren die ik nu vergeet hebben allemaal hun eigen leefomgeving en het ziet er prachtig uit. Overal waar we lopen zien we kleine gecko’s en hagedissen (en flinke ook) rondlopen en natuurlijk schrikken we ons weer kapot als er opeens zo’n beest vanuit de bosjes onder je doorschiet naar de andere kant van het pad.
Het is wederom erg warm en moeten weer goed oppassen dat we niet verbranden. We zien veel verschillende dieren en Anita is niet weg te slaan bij de koala’s en de grijze kangeroes. Die laten zich redelijk makkelijk aaien en zijn gewend aan mensen om hen heen waardoor ze erg rustig blijven zitten. Ik heb toch altijd het idee dat het wel gewoon dieren zijn en we de signalen niet kennen wanneer we moeten gaan oppassen. Bij een hond merk je wel gauw als die er geen zin meer aan heeft om te spelen, maar een kangeroe? Geen idee. Die blaft ook niet echt, die snuift alleen af en toe een keer en dat was dan het wel.
We lopen hier de rest van de dag rond, tot we rond een uurtje of half vier besluiten weg te gaan, omdat we nog een uurtje moeten rijden van het park naar de volgende accommodatie en we liever niet in het donker willen rijden, ook omdat de kans op het aanrijden van wilde dieren vele malen groter is bij schemer. Dat is wel iets wat ik wil voorkomen bij een huurauto als het even kan. Niet alleen bij een huurauto trouwens. De navigatie stuurt ons de grote stad Brisbane in, de hoofdstad van de staat Queensland. We beginnen plots te twijfelen of dit wel helemaal klopt, want we gaan van steeds grotere wegen naar smallere straatjes. En behalve de wegen naar de rivier, is er geen straat in Brisbane die vlak is. Alles is heuvelachtig en voor sommige straatjes gaat de auto zelfs in de eerste versnelling! Anita vindt het maar niets, ik daarentegen… We besluiten even te stoppen en de reisplanning erbij te pakken want dit ziet er zeker niet uit als een regenwoud. Het lijkt erop dat ik het verkeerde adres heb ingevuld, namelijk het adres van onze volgende (laatste) accommodatie voordat we van Brisbane naar Perth vliegen. Dat is toch wel even balen, het is namelijk de eerste navigatiefout maar dit zorgt er wel voor dat we om 5 uur midden in de hoofdstad rondrijden (druk druk druk) terwijl we hier niet moeten zijn. We vullen het goede adres in, en we moeten vanaf hier nog eens 2 uur rijden. Dat betekent in het donker het regenwoud inrijden, het wordt namelijk erg snel donker, de zon kan binnen 10 tot 20 minuten van zichtbaar naar onzichtbaar gaan.
De weg naar het huisje staat in ieder geval goed aangegeven, dus dat is alweer een zorg minder. Ik ben blij dat de navigatie soms nog werkt als we in het regenwoud rijden want wat is het bochtig en ontzettend diepe afgronden. Schijnbaar ligt onze accommodatie boven op een berg en een hoge berg ook nog. Ik vond het al vreemd dat de navigatie aangaf dat het nog maar een paar kilometers rijden was, maar toch nog een uur in beslag zou nemen. Veel stukken zijn maar smal en toegankelijk voor 1 auto, overal liggen rotsen en stenen langs de rand. In Zwitserland of Italië zou dit gewoon een bergpas heten en allerlei veiligheidsborden en vangrails langs de kant van de weg staan. Hier staat soms een bord “watch out, blind corner’ of “sharp turn” en dan komt er inderdaad een sharp turn! Ook bochten die niet aangegeven staan zijn soms erg sharp en ik moet daarom soms toch nog flink afremmen om niet op de andere weghelft te rijden. Dat, terwijl ik niet harder rijdt dan 30 of 40km per uur. Omdat het donker is zien we niet hoe hoog we zitten en zien dus ook weinig van het uitzicht. Eenmaal aangekomen, checken we in en zien we onze mooi kamer, met woonkamertje, een slaapkamer met bank en een open haard en een bad met uitzicht in het dal (wat we nog niet kunnen zien omdat het donker is). We waren niet helemaal voorbereid op zo’n lange rit en hadden onderweg wel een broodje gehad, maar hebben toch nog wel wat honger. We besluiten om naar het gezellig ogende donkerbruine café te gaan en we delen een lekkere fish & chips en drinken nog een Australisch biertje. We zijn wel de enige in het café en zodra wij rond 21u aanstalten maken om weg te gaan, worden de lampen uitgedaan en wordt de deur achter ons gesloten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
