Kakadu National Park

We hebben ’s ochtends getankt, broodjes gekocht bij de bakker en zijn op weg gegaan. Hier in Jabiru is het wel warm, maar nog prima uit houden met een briesje af en toe. Vol in de zon zitten/lopen is er niet bij want het is wel ver in de 30 graden. Het Kakadu National Park bestaat uit 20.000 km² (ja twintigduizend, echt), dus het is behoorlijk groot. De bezienswaardigheden liggen ook niet vlak bij elkaar en je zit rustig een anderhalf uur in de auto om naar het volgende punt te gaan.
Eerst maar eens op zoek naar zo’n rode zandweg, want dat lijkt ons zo cool om daar overheen te stuiven met de auto. Overal waar hier watertjes en oevertjes zijn zie je borden met “don’t swim”, “crocodile sightings here, beware” en “Serious injuries and death”. Dat maakt het dus extra spannend als je op een plek komt waar een ‘bird viewing point’ zou moeten zijn maar vervolgens eerst nog 1,5 km moet lopen langs/naar een rivierbedding. Er was daar echt niemand in de buurt en als je de auto uitkomt merk je eigen pas wat een zinderende hitte er eigenlijk heerst. Superdroge lucht en écht heel warm, dus dit hebben we maar even overgeslagen. Voor de rest nog aardig wat rode zandpaden bereden, wat is dat cool zeg! Je zit dan echt midden in no-mans-land. Vanwege de droogte en de hitte kom je her en der bosbranden tegen of zie je hier de sporen nog van. Gigantische stukken grond en een eerste meter van de boomstammen zijn zwartgeblakerd. Echt jammer om te zien. Links van de weg nog mooie palmboompjes en soort savanne- of heidegras en rechts alles zwart en verdorde uitgedroogde boomtoppen.
Het laatste zandpad dat we insloegen zagen we de rookpluimen nog achter uit het bos komen en hier reden ook reeds 2 parkrangers rond om dingen in de gaten te houden. We hadden zelf het idee dat ze het gecontroleerd af lieten branden, omdat het volgens ons niet goed te blussen valt. Af en toe zelfs nog vlak langs de weg boomstammetjes die nog in de brand stonden en langzaam omgezet werden in as.

Toen we besloten terug te rijden naar het huisje wilde Anita wel graag rijden. Geen punt natuurlijk want ook zij heeft niet voor niets het internationaal rijbewijs gekocht . Toch nog wel een beetje spannend, zo’n automaat en het stuur aan de rechterkant. Mooi eerst het rode zandpak volgen tot de verharde weg. In de verte zien we een lading blaadjes op de weg liggen. Bij het naderen zien we andere blaadjes echt wegwaaien, maar een stuk of 5 blijven er liggen. Plots hoor ik Anita zeggen; Oh vogeltjes!! Maar remmen, ho maar. Een plof volgt, met een mooi veren ballet! Zo’n mooi klein vogeltje, geschept door de auto. Door brute Anita nota bene! Dit kan ze maar moeilijk verkroppen en ik mag haar er eigenlijk niet mee plagen. Ze vindt het zo zielig, maar ja, niets meer aan te doen. Bij thuiskomst heb ik de taak maar op me genomen de veren uit de grill van de auto te halen en proberen haar gerust te stellen dat het vaker gebeurt en niet erg is. Nu gaat zij verdrietig naar bed.